Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Παραμύθι

Εκείνο το απόγευμα εκείνος και εκείνη καθόντουσαν αντικριστά στο μικρό παγκάκι. Εκείνη κοιτούσε την θάλασσα κι εκείνος της έλεγε πόσο παιδί είναι όταν γελάει. Τον κοίταξε με περιέργεια Διάβασε τόσα στα μάτια του που τελικά τα ομολόγησε με λέξεις...
Και εκεί στο μικρό παγκάκι έγιναν οι λέξεις όρκοι και οι σιωπές φιλιά, όρκοι που λέμε σε εραστές, τα ίδια λόγια τα ίδια βλέμματα. Μα το κορίτσι χαμογελούσε. Έμοιαζαν τα λόγια πρωτόγνωρα κι ας τα είχε ακούσει κι ας τα είχε πει - κι ας ήξερε ότι και εκείνος τα είπε και σε άλλα κορίτσια.
Πήρε το χαζό όρκο και έφτιαξε μια κορδέλα, τον έδεσε στην καρδιά της με όλα αυτά τα λόγια να μην τα ξεχάσει λεπτό...
Οι μήνες πέρασαν, ο καιρός κρύωσε, το παγκάκι βράχηκε απ τις σταγόνες της βροχής, εκείνος έφυγε ξαφνικά χωρίς να αφήσει ψίχουλα για να βρει το κορίτσι τον δρόμο...
Η κόκκινη κορδέλα έγινε Κόμπος στην καρδιά της. Τις νύχτες δεν την άφηνε να αναπνεύσει, τις μέρες της έκλεβε οξυγόνο...
Μα είναι κάτι νύχτες σαν την χτεσινή που μπήγει τα δάκτυλά της τόσο βαθιά που ξέρει οτι θα φτάσει να λύσει την αναθεματισμένη κορδέλα...
Τι κρίμα μόλις πάει να την πιάσει παγώνει... και μένει άλλο ένα απόγευμα να κοιτάζει την θάλασσα περιμένοντας ότι κάτι θα αλλάξει...


Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Το βλέμμα σου το σκοτεινό..




Κοίτα, πέρασε η βδομάδα. Ξήμερωσε Σάββατο μα το σπίτι είναι άδειο σήμερα.
Χώρις φωνές, χωρίς γέλια...

Είδες, Ο χρόνος δεν γιατρεύει, μαλακίες λένε για παρηγοριά...

Άκου, Είμαι εδώ...
Θα μου λείψει το γέλιο σου κι ας ήταν θλιμμένο...

Καλημέρα !

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Τα άντα...

Κοίτα πόσες μέρες έχω να σου μιλήσω... Μέτρα...
Μην φανταστείς ότι έπαψα να σε σκέφτομαι, ούτε αναθεωρώ τις απόψεις μου. Βρήκα χίλιες δυό ασχολίες για να πάψω αλλά δεν τα κατάφερα.
Απ το πρωί (ή μάλλον από χθες το βράδυ) δεν έχω πάρει τα μάτια μου απ το κινητό μου. Είναι στιγμές που το κρατάω και καλώ τον αριθμό σου αλλά το πράσινο πλήκτρο δε το πατάω. Σου έχω γράψει δεκάδες μηνύματα που δεν στάλθηκαν ποτέ. Όχι Δε θα αρκεστώ σε ένα άψυχο ευχαριστώ. Δεν σου αξίζει, ούτε κι εμένα. Έτσι για σημέρα θα μείνει κλειστό και από αύριο βλέπουμε.




ΥΓ 1) Το μυαλό μου έχει κολλήσει στο παγκάκι και περιμένει... Ακόμα κι όταν λείπω εγώ απ την θέση μου, κάθεται η σκέψη μου εκεί... Δεν μετάνιώνω... Πάλι δεν θα ερχόμουν όταν έπρεπε.
ΥΓ 2) Δεν είχες δίκιο. Ξέρασα τα όνειρά μου, τα πιστεύω μου όμως όχι!
ΥΓ 3) Σήμερα φοράω την μπλούζα σου αλλά νιώθω οτι με πνίγει, με στενεύει. Ίσως πάχυνα. Ίσως να μην μου είσαι πια αρκετός για να χωρέσω στα φοβισμένα όνειρά σου.
ΥΓ 4) Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα... Ναι τα άντα σου χτύπησαν την πόρτα. Άνοιξε!