Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Μηδέν.... ή ένα ?

Μιλήσαμε ατελείωτα σήμερα.
Μίλησες, απάντησα, μίλησα, απάντησες.
Είπαμε όλα όσα έπρεπε να πούμε για να καταλήξουμε στο μηδέν.
Κάθε κουβέντα και ένα σκαλί χαμηλότερα κατεβαίναμε για να βρεθούμε στον πάτο.
Έτσι νόμιζες τουλάχιστον..
Σε ξεγέλασα το ξέρεις.
Έπεφτα για να μπορώ να σε βοηθήσω να σηκωθείς. Μερικές φορές πρέπει να πέσεις για να ανέβεις.
Ούτε ένα σκαλοπάτι δε θυσίασα.

Υγ1. Μηδένισε και πάμε πάλι απ την αρχή. Θα με βρεις κάπου στη μέση να περιμένω.

Υγ2. Η απορία της ημέρας:
Χτίζουμε μια σχέση λένε (μια οποιαδήποτε ανθρωπινή σχέση). Δυο άνθρωποι, δυο μυαλά, τέσσερα χέρια, δυο διαφορετικές υποστάσεις, δυο διαφορετικά όνειρα.
Τι γίνεται όταν εσύ χτίζεις παλάτι και εγώ παραδοσιακό σπιτάκι?
Η απάντηση:
Σε περιμένω για σαμπάνια στο ντιβάνι μου ή για ούζο στο αρχοντικό σαλόνι σου.
Κάπου στη μέση σίγουρα θα υπάρχει μια πόρτα να τα ενώνει.

Υγ3. Επειδή το αγαπάς, επειδή θυμάμαι κι ας μην το δείχνω, επειδή θέλω να ξέρεις ότι σήμερα γράφω για σένα :

  

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Εxcusationes



"Μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο... " 


Φτηνές δικαιολογίες: 
Τις έχω βαρεθεί... 
Έχω αποφασίσει ότι δε θα τις ανέχομαι απ τους Ανθρώπους Μου (αυτό το υπέροχα κτητικό Μου, δεν ανέχεται άλλες αστείες τυπικότητες κι ας μετρήσει άλλη μια απώλεια). 


Μπορείς λοιπόν να τριγυρνάς με όποια μάσκα θέλεις, άλλωστε στο παζάρι της ζωής θα βρεις χιλιάδες, διάλεξε μια που σου ταιριάζει...
Μα όταν θα έρθεις να με αντιμετωπίσεις έλα με την γυμνή σου αλήθειαόσο άσχημη κι αν είναι, θα την εκτιμήσω...










Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Another year...

Τώρα που επιτέλους έσβησαν τα φώτα της χαράς, θα αφήσω στο κομοδίνο το καρφωμένο χαμόγελο των χειλιών μου..
Πάντα αυτή η μέρα ξεκινάει με την σκέψη να τους μαζέψω όλους εδώ κοντά μου, δίπλα μου σήμερα.
Όλους αυτούς τους αγαπημένους, τους γνωστούς, τους φίλους σε ένα γιορτινό τραπέζι.
Δε θα μιλάω, μόνο να τους κοιτάζω θέλω... Να τους χαμογελώ..
Στο τέλος της σκέψης όμως μπορώ να τους μετρήσω ίσα ίσα στα δάκτυλα του ενός χεριού μου μόνο..
και όπως κάθε φορά αυτά τα πέντε δάκτυλα θα μείνουν ακόμα και όταν σβήσουν τα φώτα.

Σήμερα είναι η μέρα που ικανοποιώ το εγώ μου,
Είναι η μέρα που περιμένω να πάρω και όχι να δώσω ως συνήθως.
Σήμερα μετράω αγκαλιές και αισθήματα και αγάπη..
Τι σημαίνω, τι αξίζω...

Τώρα που επιτέλους έσβησαν τα φώτα της χαράς και έχει τελειώσει το πανηγύρι, αρπάζω το χαμόγελο ξανά και το καρφώνω στα χείλη... γιατί άξιζε και πάλι το μέτρημα φέτος.

Υγ1. Έξω βρέχει :)
Υγ2.  Γράψε ό,τι θέλεις μέσα στ' όνειρό σου σε λευκό χαρτί
κι άσε με να βάλω χίλια σ' αγαπάω χίλια σ' αγαπώ για υπογραφή... 

Ένα αεράκι θα μας φέρει κάτι
που 'χουμε κρύψει κάτω απ' το κρεβάτι
αφού μοιράσαμε με το κομμάτιό,τι μπορεί κι ανησυχεί
Μακρινές αγκαλιές με αξία γιατί ξέρουν :)

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Βήμα βήμα




Όταν το ελπιδοφόρο σήμερα αντικαθιστά άξια το βαρύ χθες...


Υ γ. Είναι ωραίο να υπερασπίζεσαι το φως που είδες χρόνια πριν, τώρα που το βλέπουν και οι άλλοι νιώθεις πως κέρδισε το άλογό σου την κούρσα...

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Αναπάντητα ερωτήματα...



Που να είσαι;
ποια χέρια σε κοιμίζουνε;
ποια τραγούδια

σε νανουρίζουνε;
                                                            

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Χορεύουμε ?

Την κυνηγούσαν από μικρή, μικροί μεγάλοι να την φέρουν στα λογικά τους την ονειροπόλα...
Θαρρούσαν πως θα γινόταν και εκείνη ένα συνετό πλάσμα, ώριμο και λογικό σαν όλους τους άλλους.
Μα εκείνη ξέφευγε, ανακάλυπτε χίλιους δυο τρόπους να κρύβεται, να γελάει δυνατά, να είναι παρούσα μα να λείπει, να ονειρεύεται...
Με το νου ταξίδευε σε χωράφια με στάχυα μέχρι ψηλά στο κεφάλι και δεν φοβόταν να μπει μέσα.
Κατέβαινε χωματόδρομους και έφτανε σε πράσινα λιβάδια γεμάτα παπαρούνες και ανεμώνες και ύστερα  έβαζε στοίχημα με τον ήλιο ποιος θα πέσει πιο γρήγορα στην θάλασσα. Έκοβε δρόμο απ τα καντούνια τα άσπρα τα φρεσκοβαμμένα, περνούσε κάτω απ τις βοκαμβίλιες και τον κέρδιζε πάντα. Μερικές φορές την πλησιάζανε οι λογικοί και την τραβούσαν κοντά τους, μα εκείνη έδινε ένα σάλτο μέχρι το φεγγάρι και καθόταν στην ουρά   του. Εκεί κανείς δεν μπορούσε να την πιάσει...

Μα όσο και να το θέλει και εκείνη τώρα, χωρίς να την κυνηγούν πλέον οι άλλοι, δεν μεγαλώνει!
Της έχουν μείνει τα όνειρα λοιπόν για συντροφιά και η ουρά του φεγγαριού μόλις βρει τα σκούρα.
Μα είναι κι αυτές οι μελωδίες που θες δεν θες θα πάρεις την μικρή ονειροπόλα απ το χέρι και θα χορεύεις ξυπόλητη στην πλατεία ενώ βρέχει :)

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Ιστορίες αεροδρομίου...


15:40 Μετρό πανόρμου, προορισμός αεροδρόμιο

Όχι πολύ ηλικιωμένος "κύριος" σπρώχνει έγκυο για να προλάβει να καθίσει στην θέση πριν από εκείνη. Στις διπλανές θέσεις ο κόσμος τον κοιτούσε επίμονα. Κανείς δεν μίλησε. Βλέπεις η έγκυος δεν ήταν Ελληνίδα. Ήταν ξεκάθαρο. 


16:30 Έλεγχος χειραποσκευών. Αεροδρόμιο  Ελ. Βενιζέλος

Νεαρός με άσπρη βερμούδα περιμένει υπομονετικά να γίνει έλεγχος στην τσάντα του (ώμου). Ευχαριστεί ευγενικά και φεύγει. Πριν ακόμα γυρίσει την πλάτη του ο "υπάλληλος" λέει δυνατά στον συνάδελφό του :

Ρε Κώστα γεμίσαμε από δαύτους. Αν γίνει κανένα ντου από τους Τούρκους "αυτές" θα μας σώσουν ? 

Ο νεαρός γύρισε, τον κοίταξε μα δεν μίλησε. Ήταν άλλωστε ξεκάθαρο, δεν έκρυψε τον εαυτό του. 

Πολιτισμός... 







 

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Something in our minds will always stay

Μην απορείς που σου τραγουδώ καθυστερημένα δεν έχασα τις μέρες σωστά τις είδα να έρχονται. Είχα πάει κάπου αλλού σκόπιμα που θα σου άρεσε περισσότερο νομίζω. Μες το μυαλό μου ήσουν κι εσύ εκεί... Δικό σου:



Υγ:  Όλα είναι όπως τα άφησες για κάποιους ακόμα.
Υγ (παράπονο): Έχεις καιρό να φανείς.... Μη χάνεσαι.

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Κουτσό...


Γίναμε δεκανίκια να συγκαλύψουμε τις μοναξιές μας...
Χορεύουμε κουτσοί ένα τρελό χορό, φτιάξαμε μόνοι μας τα βήματα ένα βράδυ, χωρίς τέλος.
Περιμένω κρυμμένη πίσω απ τη γωνιά, ακουμπισμένη στη κάσα του ξύλου της πόρτας σου, να πέσεις..
Θα τρέξω αμέσως να σου δώσω το χέρι μου να σηκωθείς... Θα χορέψουμε για λίγο πάλι μαζί και μετά θα ξεχάσουμε...
Δε θα με νοιαζουν τα πρωινά που θα κουτσαίνω μόνη μου κι ας φαίνεται τόσο περίεργο αυτό το περπάτημα στους άλλους, για μένα είναι χορός. Έχω μάθει να κινούμε με αυτό το άχαρο βήμα. Συνήθισα από επιλογή.
Μα εσύ μέρα με τη μέρα μαθαίνεις νέα βήματα, άλλες φιγούρες κι εγώ παραμένω στάσινη με τον ίδιο κουτσό χορό, παραφυλάω να μην πέσεις και χτυπήσεις.
Αναποδιά μια ζωή

Έγινα εγώ ο μολυβένιος στρατιώτης.

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Λύκοι και ανοιχτές παρτίδες....

Τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι....
Αυτούς που δεν γαβγίζουν άσκοπα, ούτε δαγκώνουν με την πρώτη ευκαιρία...
Αυτούς που γλύφουν τις πληγές για να μην φαίνονται ανοιχτές και μυρίσεις το αίμα τους..
Αυτούς που τους λύκους τους, τους κρύβουν καλά...
Πρόσεχε είναι οι πιο επικίνδυνοι αυτοί που μαζεύουν ατελείωτες παρτίδες και υποτάσσονται στα θέλω των περιστατικών...

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Σςςςς...

Μη μιλάς δυνατά...
Σ' ακούω...
Ψιθύρισε το μου, αντέχω ότι κι αν πεις..
Μονάχα να μου τα λες σιγά σιγά χωρίς περιττά λόγια και ψέμματα...
Με αγάπη να μου δίνεις την ειλικρίνεια σου...
Ηρέμησε..
Άλλωστε Μόνοι μας μείναμε στο άδειο δωμάτιο..
Εγώ και εσύ...
Εγώ και εγώ...
Σςςςς θα μας ακούσουν...
Ωχ έρχονται!!
Εγώ θα χαμογελώ και εσύ κρύψου..

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Οι καληνύχτες..

Έτσι ξαφνικά οι καληνύχτες έγιναν λέξεις σε κινητό...
Συγχρόνως η ντουλάπα άδειασε και εγώ δεν έχω να γκρινιάξω που δεν χωράνε πια τα ρούχα μου..

Πόσο περίεργες είναι αυτές οι σιωπές...
φέρεσαι δείχνοντας ότι λατρεύεις τις αλλαγές και βαριέσαι τόσο εύκολα, μα το ξέρεις οτι η παραμικρή αλλαγή ταρακουνάει τον μικρόκοσμο σου..



Υ.Γ Ειρωνεία... Υπερβολή...

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Στους πολύ προσωπικούς...



Αυτή την ιστορία μάλλον δεν στην έχω πει μπούρδα μου...

Ένα βράδυ είχε έρθει στον ύπνο μου εκείνος ο φίλος.
(ήταν το βράδυ που του μιλούσα ακατάπαυστα και μου είπε θα σκάσεις επιτέλους? )
Μέσα στο μονόλογο μου τον ρώτησα γιατί δε με είχε γνωρίσει νωρίτερα μαζί σου και έπρεπε να φύγει πρώτα για να σε γνωρίσω και εκείνος μου απάντησε ότι δε σε είχα ανάγκη τότε.

Αυτό το ποτήρι σήμερα το πίνω μόνη μου, μα είναι αφιερωμένο στα ηλιοβασιλέματα, στον φάρο, στις γκρίνιες και τις κατσάδες σου,
Σε αυτά που δεν λες αλλά χαρίζεις,
Στα ελαττώματα σου που αγαπώ :)

Στην υγειά σου !

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Παίζουμε ?

Χθες το βράδυ είδα ένα φίλο στον ύπνο μου.
Παίζαμε τάβλι σε ένα γνωστό τραπεζάκι στην πλατεία του Αγ. Δημητρίου.
Δεν μιλούσαμε, μόνο παίζαμε.
Τα πούλια του ήταν κίτρινα, τα δικά μου πράσινα.

Δεν είπες κουβέντα αυτή τη φορά.  Μόλις τελειώσαμε έκλεισες το τάβλι και έβαλες το παλτό σου να φύγεις...
Να ξανάρθεις ήθελα να σου πω μα δεν μίλησα.

Μου πέρασε απ το μυαλό το πρωι να ανοίξω ονειροκρίτες, να κοιτάξω τι σημαίνουν τα χρώματα, το παλτό, το παιχνίδι κ.α πολλά...
Μα στο τέλος σκέφτηκα τι νόημα θα είχε να χαλούσα μια ανάμνηση?

Να ξανάρθεις :)
Βγάλε όμως το παλτό ήρθε η άνοιξη!


Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Να έρχεσαι στον ύπνο μου...




Ανακάλυψα την ευτυχία από τον θόρυβο που έκανε φεύγοντας......
Αφιερώμενο σ'αυτούς που ζουν τα όνειρα ( με ανοικτά ή κλειστά μάτια) και περιμένουν τα ψιθυρίσματα των παραμυθιών στο αυτί :) 
Κυρίως σε εσένα που θυμάσαι τα βράδια, ζείς την μέρα,  θυμάσαι..... ζείς... θυμάσαι...


Ένα ποίημα του Χρήστου Μπουλώτη πάνω στην μουσική του Γιώργου Χατζηπιερρή "Παραμύθι" από το δίσκο "Ένας τεμπέλης δράκος κι άλλες ιστορίες".. Απαγγέλει η Texanou και η μικρή αδερφή της..
Τις ευχαριστώ και τις δυό για το όμορφο ταξίδι...

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Τα φώτα που σκοτείνιασαν...

Όλο τ’ απόγευμα δεν είπα τίποτα

κρύβω τα λόγια μου μ’ ένα τσιγάρο
έξω τα χρώματα σβήνουν και χάνονται
κλείνω τα μάτια μου ανάσα να πάρω

Πώς βραδιάζει νωρίς
όλα εδώ σαν φινάλε γιορτής
το μπαλκόνι στενό, κάτω η πόλη μυρίζει
μοναξιά και καπνό


Και μένω, κάτω απ’ τα κίτρινα φώτα


στην πόλη που χώραγε πρώτα


τη φωνή σου να λέει "σ’ αγαπώ"


Σ’ έχω χάσει, μέσα στα κίτρινα φώτα


στην πόλη που χώραγε πρώτα


τη φωνή σου να λέει "σ’ αγαπώ"


να λέει "σ’ αγαπώ"


Όλο τ’ απόγευμα σ’ ένα παράθυρο
και κάτω αδιάφορα ο κόσμος περνάει
κάποιο ραδιόφωνο, μόλις που ακούγεται
δίχως φτερά η ζωή μου πού πάει

Όταν οι σιωπές κλείνουν ευχάριστα τα κενά τότε υπάρχει πρόβλημα... Οι σκέψεις αραδιάζονται χωρίς λογική.. Συνοδία με τα κίτρινα φώτα απ την αγαπημένη Μποφίλιου...
Τότε οι μικρές αποστάσεις γίνονται χιλιόμετρα σε χωματόδρομο. Δεν μπορώ να τρέξω πια, ούτε να καλύψω την απόσταση....
Δεν είμαι μπαλαρίνα δεν ξέρω να ισορροπώ σε σχοινιά... Μπλέκομαι στα κουβάρια και πέφτω...
Οι ανάσες είναι συχνότερες δε λέω αλλά συνοδεύονται από μικρά σουβλίσματα καρδιάς..
Δεν υπάρχει πισωγύρισμα πρέπει να μάθω να ανασαίνω...

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Give me some candy before....







Τα όνειρα μου έχουν μείνει μισά, κομματιασμένα, πρόχειρα, αφτιασίδωτα σαν τα αλογάκια του καρουζέλ μου...
Τα κοιτάζω συχνά πυκνά. Ξέρω πως μπορώ να τα αλλάξω, πως μπορώ να τα ζωντανέψω, ξέρω, έμαθα, κατάλαβα....... μα στέκομαι και περιμένω ακόμα...

Βαρέθηκα να μιλάω για σένα... Θα σου μιλήσω για τον κόσμο...

Είναι κάποιες μέρες που μισώ τον μικρόκοσμο που έφτιαξα για μας και βγαίνω έξω στους δρόμους να βρω τους άλλους. Τσαλαβουτώ στις λακούβες της βροχής, που τόσο αγαπώ, κοιτάζοντας περαστικούς με μισό μάτι να προσπερνάνε βιαστικά...
(Πάντα αναρωτιόμουν γιατί προσπερνάνε... Κουράστηκαν ή αναζητούν το όμορφο, το θεμιτό που θα τονίζει το εγώ τους; )
Δεν ξέρω πως τους λένε τις περισσότερες φορές. Ντρέπομαι να τους ρωτήσω το πραγματικό τους όνομα, ίσως τους φέρω σε δύσκολη θέση. Έτσι τους λέω  ΠεραστικούςΓνωστούςΦίλους.
'Ολους αυτούς τους ''δήθεν'' βιαστικούς του πραγματικού κόσμου που δεν έκατσαν να τσαλαβουτήσουν στις λακούβες μου για να μην λερωθούν..
Θα αφήσω το παιχνίδι και θα τρέξω γρήγορα να ξωπίσω τους, να περπατήσω δίπλα τους μα όταν θα βρεθώ κοντά θα μπω πάλι μέσα μου να παίξω με τα βρώμικα νερά μου... Σιγά σιγά θα απομακρύνονται ξανά κυκλοφορόντας με τα ''δήθεν'' παλτά τους για να μην κρυώσουν, καλοσιδερωμένα να μην φαίνονται οι ζάρες και η βρωμιά, φορώντας τα καινούρια γάντια τους που απέκτήσαν σε μια βραδινή έξοδο τυχαία και ταιριάζουν τόσο στο νέο image που πλασάρουν. Μόλις χαθούν από τα μάτια μου, θα φορέσω κι εγώ τα ωραιότερα ''δήθεν'' μου και θα περπατάω μαζί τους, έτσι για να κράταω επαφή...

Food P.S: Τα έφαγα τα σουτζουκάκια μου μα ακόμα τα ζητάω. Είναι που κάτι έλειπε. Γαρύφαλλο, κανέλλα, κύμινο ή λίγο πιπέρι ακόμα... Δεν ξέρω... Δεν τα πάω καλά με τη μαγερική. Μ'αρέσει να τα βρίσκω έτοιμα. Κάποιος μικρός κόκκος που θα άλλαζε κι αυτόν τον περαστικό. Δεν τον βάζω όμως ακόμα στους βιαστικούς, φταίει που μ'αφήνει να κυκλοφορώ χωρίς τα δήθεν μου δίχως να προσπερνάει. Περπατάω δίπλα του με το παλιό μου παλτό και τα σκισμένα γάντια (που προσπαθώ καιρό να βγάλω απ τα χέρια μου) γιατί το επίσημο ένδυμα δεν είναι απαραίτητο σε αυτή τη περίσταση :)

P.S. Για σένα (για να μην ξεχνιόμαστε):

Κι αν χαθείς και σαλπάρεις μακριά

μη μου το πεις ποτέ, πως δεν ήμουν η στεριά.
Κι αν χαθείς θα χαθώ κι εγώ απλά
και θα ρωτάω γιατί τα όνειρά σου ήταν κλειστά

Θα σου άρεσε σίγουρα αν το άκουγες, μα δεν έχω πια δικαίωμα να το μοιραστώ μαζί σου...

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Η τυπικότητα της καληνύχτας...

- Καλημέρα, είπε η αλεπού.
- Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε προς το μέρος απ' όπου ακουγόταν η φωνή, μα δεν είδε τίποτε.
- Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω από τη μηλιά...
- Ποια είσαι συ; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη...
- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος...
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.
- Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε:
- Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;
- Δεν θα είσαι από 'δω, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις;
- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη;
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»;
- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».
- Δημιουργώ δεσμούς;
- Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω πως μ' έχει εξημερώσει...
- Καθόλου απίθανο, είπε η αλεπού. Πάνω στη Γη βλέπει κανείς κάθε λογής πράματα...


Όμως, η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της:
- Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να 'ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα 'ναι υπέροχα όταν θα μ' έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ' αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού.
Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα.
- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!
- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.
- Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να 'ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα...
Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.
- Θα 'ταν καλύτερα να 'ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ' αρχίσω να 'μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ' αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν' ανησυχώ. Θα 'χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα 'ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε θ' αρχίσω να καρδιοχτυπώ... Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.
- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να 'ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ' αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα 'μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:
- Αχ! είπε η αλεπού... Θ' αρχίσω τα κλάματα.
- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
- Μα συ θα βάλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε!
- Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού, είναι το χρώμα του σταριού.

- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ό,τι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.
- Ό,τι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.




Για καληνύχτα :)

Grab my hand...

Απουσία...
Δεν μπορώ να σου θυμίσω πως να περπατάς, ούτε να σε σηκώσω όταν πέσεις..
Μπορώ να σου κρατάω το χέρι όμως μέχρι να σηκωθείς..
Εδώ είμαι, κράτα με!

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Μια βουτιά στα βαθειά..

3 ώρες Πριν:

Η ματιά μου πιάστηκε στο κλαδί από ένα δέντρο.. Μα ήταν τόσο βαρύ που δε μπορούσε να ξεφύγει εύκολα.. Ακόμα και όταν απομακρύνθηκε έμειναν οι σκέψεις.
Κάπως έτσι ξεκίνησε ο έτησιος απολογισμός, πρόωρος για τα συνηθισμένα δεδομένα μου. Στιγμές, φωτογραφίες, καταστάσεις, (παρότι ονομάζεται ετήσιος ποτέ δεν μένει στον χρόνο του... Προσπαθώ να τον βάλω σ'ενα καλούπι μα κάθε χρόνο γίνεται γενικός απολογισμός...) φίλοι που "έφυγαν", φίλοι που χάθηκαν, φίλοι που ήρθαν και εσύ...

20 λεπτά πριν:

Η απογραφή έφτασε πάλι στην δική σου σελίδα. Το album σου μικρό και οι ελάχιστες κοινές φωτογραφίες ξεθωριασμένες... Προσπαθω να καταλάβω ποιά είναι η πραγματικότητα και ποιό το όνειρο...

3... 2...1!!! Έλειπες...

Επόμενη μέρα:
Κοιτάζω τις φωτογραφίες μας ακόμα. Τώρα δεν έχω ενοχή, ούτε μελαγχολία στο βλέμμα. Τις κοιτάζω καθαρά και ήρεμα. Παίρνω βαθιές ανάσες και περιμένω πότε θα πραγματοποιήσω το πρώτο βήμα της χρονιάς.... Θα το έκανα τώρα εδώ κάτω απ το μεγάλο φεγγάρι (βιαστικά και ύπουλα όχι όπως το είχα φανταστεί) μα η μουσική του πιάνου με συγκράτησε και σου έδωσε παράταση ζωής, για μια ακόμα σκέψη αγάπης...
Ήταν το τελευταίο δάκρυ που σου αφιερώνω..

Τέλος απογραφής:
Απ το πρωί μαζεύω κουράγιο και περιμένω. Λέω πως θα το φέρει η τύχη δε θα το επιδιώξω.
Το απόγευμα βρέθηκα στον φάρο (ίσως το επιδίωξα λιγάκι όχι πολύ όμως, η συγκυρία φταίει κυρίως).
Έτσι μαζί με τον αέρα και την θάλασσα έκλεισα επιτέλους το βιβλίο σου. Δεν το πέταξα. Θα το αφήσω να σκονίζεται στην βιβλιοθήκη μου. Αρκετά με στοίχειωσες ξέρεις..
Καλό ταξίδι στο παραμύθι σου :)


Ps for weekend friends only: Μερικές φορές σηκώνω τα μαλλιά μου ψηλά και αφήνω αυτά που δεν λέω δυνατά να ειπωθούν με πράξεις, μα γκρινιάρα φίλη μου δεν άνοιξες το βιβλίο μου ακόμα για να καταλάβεις ότι αυτή η πράξη είναι η μεγαλύτερη απόδειξη οικειότητάς μου, στο διαβάζω εγώ λοιπόν.
Έτσι αυτές τις λίγες φορές με τους λίγους αυτούς ανθρώπους είμαι παραδομένη και ελεύθερη. Ζήτα τότε τα μυστικά μου και θα τα ομολογήσω όλα... και ας λένε τα άστρα τα δικά τους τροπάρια...

ps for me: Κάτι μου φωνάζει, μην ξανοίγεσαι, πως θα το μετανιώσω λέει γι'αυτό θα κλείσω τα αφτιά μου αυτή τη φορά