Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Give me some candy before....







Τα όνειρα μου έχουν μείνει μισά, κομματιασμένα, πρόχειρα, αφτιασίδωτα σαν τα αλογάκια του καρουζέλ μου...
Τα κοιτάζω συχνά πυκνά. Ξέρω πως μπορώ να τα αλλάξω, πως μπορώ να τα ζωντανέψω, ξέρω, έμαθα, κατάλαβα....... μα στέκομαι και περιμένω ακόμα...

Βαρέθηκα να μιλάω για σένα... Θα σου μιλήσω για τον κόσμο...

Είναι κάποιες μέρες που μισώ τον μικρόκοσμο που έφτιαξα για μας και βγαίνω έξω στους δρόμους να βρω τους άλλους. Τσαλαβουτώ στις λακούβες της βροχής, που τόσο αγαπώ, κοιτάζοντας περαστικούς με μισό μάτι να προσπερνάνε βιαστικά...
(Πάντα αναρωτιόμουν γιατί προσπερνάνε... Κουράστηκαν ή αναζητούν το όμορφο, το θεμιτό που θα τονίζει το εγώ τους; )
Δεν ξέρω πως τους λένε τις περισσότερες φορές. Ντρέπομαι να τους ρωτήσω το πραγματικό τους όνομα, ίσως τους φέρω σε δύσκολη θέση. Έτσι τους λέω  ΠεραστικούςΓνωστούςΦίλους.
'Ολους αυτούς τους ''δήθεν'' βιαστικούς του πραγματικού κόσμου που δεν έκατσαν να τσαλαβουτήσουν στις λακούβες μου για να μην λερωθούν..
Θα αφήσω το παιχνίδι και θα τρέξω γρήγορα να ξωπίσω τους, να περπατήσω δίπλα τους μα όταν θα βρεθώ κοντά θα μπω πάλι μέσα μου να παίξω με τα βρώμικα νερά μου... Σιγά σιγά θα απομακρύνονται ξανά κυκλοφορόντας με τα ''δήθεν'' παλτά τους για να μην κρυώσουν, καλοσιδερωμένα να μην φαίνονται οι ζάρες και η βρωμιά, φορώντας τα καινούρια γάντια τους που απέκτήσαν σε μια βραδινή έξοδο τυχαία και ταιριάζουν τόσο στο νέο image που πλασάρουν. Μόλις χαθούν από τα μάτια μου, θα φορέσω κι εγώ τα ωραιότερα ''δήθεν'' μου και θα περπατάω μαζί τους, έτσι για να κράταω επαφή...

Food P.S: Τα έφαγα τα σουτζουκάκια μου μα ακόμα τα ζητάω. Είναι που κάτι έλειπε. Γαρύφαλλο, κανέλλα, κύμινο ή λίγο πιπέρι ακόμα... Δεν ξέρω... Δεν τα πάω καλά με τη μαγερική. Μ'αρέσει να τα βρίσκω έτοιμα. Κάποιος μικρός κόκκος που θα άλλαζε κι αυτόν τον περαστικό. Δεν τον βάζω όμως ακόμα στους βιαστικούς, φταίει που μ'αφήνει να κυκλοφορώ χωρίς τα δήθεν μου δίχως να προσπερνάει. Περπατάω δίπλα του με το παλιό μου παλτό και τα σκισμένα γάντια (που προσπαθώ καιρό να βγάλω απ τα χέρια μου) γιατί το επίσημο ένδυμα δεν είναι απαραίτητο σε αυτή τη περίσταση :)

P.S. Για σένα (για να μην ξεχνιόμαστε):

Κι αν χαθείς και σαλπάρεις μακριά

μη μου το πεις ποτέ, πως δεν ήμουν η στεριά.
Κι αν χαθείς θα χαθώ κι εγώ απλά
και θα ρωτάω γιατί τα όνειρά σου ήταν κλειστά

Θα σου άρεσε σίγουρα αν το άκουγες, μα δεν έχω πια δικαίωμα να το μοιραστώ μαζί σου...

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Η τυπικότητα της καληνύχτας...

- Καλημέρα, είπε η αλεπού.
- Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε προς το μέρος απ' όπου ακουγόταν η φωνή, μα δεν είδε τίποτε.
- Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω από τη μηλιά...
- Ποια είσαι συ; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη...
- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος...
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.
- Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε:
- Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;
- Δεν θα είσαι από 'δω, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις;
- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη;
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»;
- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».
- Δημιουργώ δεσμούς;
- Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω πως μ' έχει εξημερώσει...
- Καθόλου απίθανο, είπε η αλεπού. Πάνω στη Γη βλέπει κανείς κάθε λογής πράματα...


Όμως, η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της:
- Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να 'ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα 'ναι υπέροχα όταν θα μ' έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ' αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού.
Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα.
- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!
- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.
- Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να 'ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα...
Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.
- Θα 'ταν καλύτερα να 'ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ' αρχίσω να 'μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ' αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν' ανησυχώ. Θα 'χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα 'ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε θ' αρχίσω να καρδιοχτυπώ... Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.
- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να 'ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ' αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα 'μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:
- Αχ! είπε η αλεπού... Θ' αρχίσω τα κλάματα.
- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
- Μα συ θα βάλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε!
- Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού, είναι το χρώμα του σταριού.

- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ό,τι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.
- Ό,τι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.




Για καληνύχτα :)

Grab my hand...

Απουσία...
Δεν μπορώ να σου θυμίσω πως να περπατάς, ούτε να σε σηκώσω όταν πέσεις..
Μπορώ να σου κρατάω το χέρι όμως μέχρι να σηκωθείς..
Εδώ είμαι, κράτα με!

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Μια βουτιά στα βαθειά..

3 ώρες Πριν:

Η ματιά μου πιάστηκε στο κλαδί από ένα δέντρο.. Μα ήταν τόσο βαρύ που δε μπορούσε να ξεφύγει εύκολα.. Ακόμα και όταν απομακρύνθηκε έμειναν οι σκέψεις.
Κάπως έτσι ξεκίνησε ο έτησιος απολογισμός, πρόωρος για τα συνηθισμένα δεδομένα μου. Στιγμές, φωτογραφίες, καταστάσεις, (παρότι ονομάζεται ετήσιος ποτέ δεν μένει στον χρόνο του... Προσπαθώ να τον βάλω σ'ενα καλούπι μα κάθε χρόνο γίνεται γενικός απολογισμός...) φίλοι που "έφυγαν", φίλοι που χάθηκαν, φίλοι που ήρθαν και εσύ...

20 λεπτά πριν:

Η απογραφή έφτασε πάλι στην δική σου σελίδα. Το album σου μικρό και οι ελάχιστες κοινές φωτογραφίες ξεθωριασμένες... Προσπαθω να καταλάβω ποιά είναι η πραγματικότητα και ποιό το όνειρο...

3... 2...1!!! Έλειπες...

Επόμενη μέρα:
Κοιτάζω τις φωτογραφίες μας ακόμα. Τώρα δεν έχω ενοχή, ούτε μελαγχολία στο βλέμμα. Τις κοιτάζω καθαρά και ήρεμα. Παίρνω βαθιές ανάσες και περιμένω πότε θα πραγματοποιήσω το πρώτο βήμα της χρονιάς.... Θα το έκανα τώρα εδώ κάτω απ το μεγάλο φεγγάρι (βιαστικά και ύπουλα όχι όπως το είχα φανταστεί) μα η μουσική του πιάνου με συγκράτησε και σου έδωσε παράταση ζωής, για μια ακόμα σκέψη αγάπης...
Ήταν το τελευταίο δάκρυ που σου αφιερώνω..

Τέλος απογραφής:
Απ το πρωί μαζεύω κουράγιο και περιμένω. Λέω πως θα το φέρει η τύχη δε θα το επιδιώξω.
Το απόγευμα βρέθηκα στον φάρο (ίσως το επιδίωξα λιγάκι όχι πολύ όμως, η συγκυρία φταίει κυρίως).
Έτσι μαζί με τον αέρα και την θάλασσα έκλεισα επιτέλους το βιβλίο σου. Δεν το πέταξα. Θα το αφήσω να σκονίζεται στην βιβλιοθήκη μου. Αρκετά με στοίχειωσες ξέρεις..
Καλό ταξίδι στο παραμύθι σου :)


Ps for weekend friends only: Μερικές φορές σηκώνω τα μαλλιά μου ψηλά και αφήνω αυτά που δεν λέω δυνατά να ειπωθούν με πράξεις, μα γκρινιάρα φίλη μου δεν άνοιξες το βιβλίο μου ακόμα για να καταλάβεις ότι αυτή η πράξη είναι η μεγαλύτερη απόδειξη οικειότητάς μου, στο διαβάζω εγώ λοιπόν.
Έτσι αυτές τις λίγες φορές με τους λίγους αυτούς ανθρώπους είμαι παραδομένη και ελεύθερη. Ζήτα τότε τα μυστικά μου και θα τα ομολογήσω όλα... και ας λένε τα άστρα τα δικά τους τροπάρια...

ps for me: Κάτι μου φωνάζει, μην ξανοίγεσαι, πως θα το μετανιώσω λέει γι'αυτό θα κλείσω τα αφτιά μου αυτή τη φορά