Memories

Έσπρωξα την μεγάλη ξύλινη πόρτα με θράσος, με αυτόν τον αέρα του γνώριμου που νομίζεις πως όλος ο κόσμος σου ανήκει. Τα ξύλινα σκαλοπάτια με τα μπαλώματα, οι τοίχοι, η μυρωδιά, η μουσική...
Όλα έμεναν ακριβώς ίδια.
Χρειάστηκαν μόνο είκοσι ένα δευτερόλεπτα για να βομβαρδιστω από συνεχόμενες εικόνες, σαν να αποφάσισε ο σκηνοθέτης να πατήσει το play...
Ένιωθα ακριβώς το ίδιο συναίσθημα όταν έφτανα με το λεωφορείο του κτελ στην φοιτητική μου πόλη λίγες ώρες πριν. Η λογική έλεγε δεν έχει μείνει τίποτα εδώ, όλα άλλαξαν.
Μα η καρδιά έπαιζε ένα τρελό σκοπό, αναμονής, κι έλεγα τώρα εμφανιστούν όλοι εδώ. Θα με περιμένουν να ζήσουμε ξανά.
Χρειάστηκαν άλλα είκοσι οκτώ δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω ότι όλα έχουν τελειώσει, έχουν κλείσει τον κύκλο τους και έχουν φύγει.
Μόνο μια φυγή δε λέει το μυαλό να αποδεχτεί.
Η πόρτα του Κάποτε έκλεισε πίσω μου.
Πως να αντέξεις να αντικαταστήσεις παλιές εικόνες με καινούριες?
Είναι πιο εύκολο να φτιάξεις ένα νέο αρχείο.

Σ'αυτήν την αφιλόξενη πόλη τίποτα δεν είχε τον αέρα του γνώριμου πια, μόνο οι αναμνήσεις την κρατούσαν ζωντανή μέσα μου.
Κάνω save να μην χαθεί ούτε μια στιγμή λοιπόν...



(Υγ. Το τραγούδι έπαιζε όταν μπήκαμε στο Κάποτε)

Τα 10+1 clik ενός ταξιδιού

1. Τα αληθινά χαμόγελα και τα δυνατά γέλια
2. Η φωτισμένη λίμνη το βράδυ απ το μπαράκι
3. Η κρητική φιλοξενία
4. Η καλοσύνη των ξένων
5. Το δάκρυ ενός τραγουδιού σε 4 μάτια.
6. Η υπόσχεση του τρίβερου
7. Το λουκουμάκι με τον ελληνικό καφέ και οι "παρουσίες" που με τριγύρισαν
8. 'Όμορφοι άνθρωποι
9. Η τύχη να γυρίζεις της γκαντεμιάς τον τροχό και να κερδίζεις διπλά
10. Η δύναμη του θαυμασμού. Να βάζεις παρωπίδες κι ας ξέρεις ότι είναι λάθος.

-1. Πως μπορεί ένα δευτερόλεπτο, ένας μορφασμός, μια κίνηση, να καταστρέψουν μια εικόνα που έφτιαξες για να λατρεύεις.

Secrets she left behind...

Και ξαφνικά, σιωπή...
Μέρες τώρα προσπαθώ να μην ανεβάσω αυτό το post, μα σήμερα μου φαίνεται αδύνατο να συγκρατήσω τα δάκτυλά μου... Θα συγκρατήσω απλά τις σκέψεις μου.
Ένας αναστεναγμός έχει κουμπώσει στον λαιμό μου και είναι στιγμές που με πνίγει.
Αυτό το γιατί δεν λέει να περάσει...

Ανέκαθεν έτσι ήμασταν ναι. 
Έτσι είμαι εγώ. Έτσι είσαι εσύ.

Έτσι είμαι εγώ γιαυτό αναστενάζω ακόμα.
Μα εσύ τελικά τι είσαι? Αυτό είναι το δικό σου εγώ?

Νόημα δεν υπάρχει μόνος σου να παλεύεις. Θέλει δύο.
Θέλει εξηγήσεις, όχι σιωπές.
Θέλει κινήσεις, όχι απραξία.
Θέλω. Μα δεν έχεις να μου δώσεις.

Κάτι έχασα που μου λείπει.
Χάθηκε στα πολλά κλικ ή τα δικά μου κλικ είναι πλέον αδιάφορα?

Υγ1. For old times' sake



Υγ2. Ευτυχισμένος σου ο καινούριος χρόνος...
(νησιώτικη ευχή)