Κουτσό...

Γίναμε δεκανίκια να συγκαλύψουμε τις μοναξιές μας...
Χορεύουμε κουτσοί ένα τρελό χορό, φτιάξαμε μόνοι μας τα βήματα ένα βράδυ, χωρίς τέλος.
Περιμένω κρυμμένη πίσω απ τη γωνιά, ακουμπισμένη στη κάσα του ξύλου της πόρτας σου, να πέσεις..
Θα τρέξω αμέσως να σου δώσω το χέρι μου να σηκωθείς... Θα χορέψουμε για λίγο πάλι μαζί και μετά θα ξεχάσουμε...
Δε θα με νοιαζουν τα πρωινά που θα κουτσαίνω μόνη μου κι ας φαίνεται τόσο περίεργο αυτό το περπάτημα στους άλλους, για μένα είναι χορός. Έχω μάθει να κινούμε με αυτό το άχαρο βήμα. Συνήθισα από επιλογή.
Μα εσύ μέρα με τη μέρα μαθαίνεις νέα βήματα, άλλες φιγούρες κι εγώ παραμένω στάσινη με τον ίδιο κουτσό χορό, παραφυλάω να μην πέσεις και χτυπήσεις.
Αναποδιά μια ζωή

Έγινα εγώ ο μολυβένιος στρατιώτης.