Και ξαφνικά, σιωπή...
Μέρες τώρα προσπαθώ να μην ανεβάσω αυτό το post, μα σήμερα μου φαίνεται αδύνατο να συγκρατήσω τα δάκτυλά μου... Θα συγκρατήσω απλά τις σκέψεις μου.
Ένας αναστεναγμός έχει κουμπώσει στον λαιμό μου και είναι στιγμές που με πνίγει.
Αυτό το γιατί δεν λέει να περάσει...
Ανέκαθεν έτσι ήμασταν ναι.
Έτσι είμαι εγώ. Έτσι είσαι εσύ.
Έτσι είμαι εγώ γιαυτό αναστενάζω ακόμα.
Μα εσύ τελικά τι είσαι? Αυτό είναι το δικό σου εγώ?
Νόημα δεν υπάρχει μόνος σου να παλεύεις. Θέλει δύο.
Θέλει εξηγήσεις, όχι σιωπές.
Θέλει κινήσεις, όχι απραξία.
Θέλω. Μα δεν έχεις να μου δώσεις.
Κάτι έχασα που μου λείπει.
Χάθηκε στα πολλά κλικ ή τα δικά μου κλικ είναι πλέον αδιάφορα?
Υγ1. For old times' sake
Υγ2. Ευτυχισμένος σου ο καινούριος χρόνος...
(νησιώτικη ευχή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου