Έσπρωξα την μεγάλη ξύλινη πόρτα με θράσος, με αυτόν τον αέρα του γνώριμου που νομίζεις πως όλος ο κόσμος σου ανήκει. Τα ξύλινα σκαλοπάτια με τα μπαλώματα, οι τοίχοι, η μυρωδιά, η μουσική...
Όλα έμεναν ακριβώς ίδια.
Χρειάστηκαν μόνο είκοσι ένα δευτερόλεπτα για να βομβαρδιστω από συνεχόμενες εικόνες, σαν να αποφάσισε ο σκηνοθέτης να πατήσει το play...
Ένιωθα ακριβώς το ίδιο συναίσθημα όταν έφτανα με το λεωφορείο του κτελ στην φοιτητική μου πόλη λίγες ώρες πριν. Η λογική έλεγε δεν έχει μείνει τίποτα εδώ, όλα άλλαξαν.
Μα η καρδιά έπαιζε ένα τρελό σκοπό, αναμονής, κι έλεγα τώρα εμφανιστούν όλοι εδώ. Θα με περιμένουν να ζήσουμε ξανά.
Χρειάστηκαν άλλα είκοσι οκτώ δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω ότι όλα έχουν τελειώσει, έχουν κλείσει τον κύκλο τους και έχουν φύγει.
Μόνο μια φυγή δε λέει το μυαλό να αποδεχτεί.
Η πόρτα του Κάποτε έκλεισε πίσω μου.
Πως να αντέξεις να αντικαταστήσεις παλιές εικόνες με καινούριες?
Είναι πιο εύκολο να φτιάξεις ένα νέο αρχείο.
Σ'αυτήν την αφιλόξενη πόλη τίποτα δεν είχε τον αέρα του γνώριμου πια, μόνο οι αναμνήσεις την κρατούσαν ζωντανή μέσα μου.
Κάνω save να μην χαθεί ούτε μια στιγμή λοιπόν...
(Υγ. Το τραγούδι έπαιζε όταν μπήκαμε στο Κάποτε)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου