Give me some candy before....

Τα όνειρα μου έχουν μείνει μισά, κομματιασμένα, πρόχειρα, αφτιασίδωτα σαν τα αλογάκια του καρουζέλ μου...

Τα κοιτάζω συχνά πυκνά. Ξέρω πως μπορώ να τα αλλάξω, πως μπορώ να τα ζωντανέψω, ξέρω, έμαθα, κατάλαβα....... μα στέκομαι και περιμένω ακόμα...

Βαρέθηκα να μιλάω για σένα... Θα σου μιλήσω για τον κόσμο...

Είναι κάποιες μέρες που μισώ τον μικρόκοσμο που έφτιαξα για μας και βγαίνω έξω στους δρόμους να βρω τους άλλους. Τσαλαβουτώ στις λακούβες της βροχής, που τόσο αγαπώ, κοιτάζοντας περαστικούς με μισό μάτι να προσπερνάνε βιαστικά...

(Πάντα αναρωτιόμουν γιατί προσπερνάνε... Κουράστηκαν ή αναζητούν το όμορφο, το θεμιτό που θα τονίζει το εγώ τους; )

Δεν ξέρω πως τους λένε τις περισσότερες φορές. Ντρέπομαι να τους ρωτήσω το πραγματικό τους όνομα, ίσως τους φέρω σε δύσκολη θέση. Έτσι τους λέω  ΠεραστικούςΓνωστούςΦίλους.

'Ολους αυτούς τους ''δήθεν'' βιαστικούς του πραγματικού κόσμου που δεν έκατσαν να τσαλαβουτήσουν στις λακούβες μου για να μην λερωθούν..

Θα αφήσω το παιχνίδι και θα τρέξω γρήγορα να ξωπίσω τους, να περπατήσω δίπλα τους μα όταν θα βρεθώ κοντά θα μπω πάλι μέσα μου να παίξω με τα βρώμικα νερά μου... Σιγά σιγά θα απομακρύνονται ξανά κυκλοφορόντας με τα ''δήθεν'' παλτά τους για να μην κρυώσουν, καλοσιδερωμένα να μην φαίνονται οι ζάρες και η βρωμιά, φορώντας τα καινούρια γάντια τους που απέκτήσαν σε μια βραδινή έξοδο τυχαία και ταιριάζουν τόσο στο νέο image που πλασάρουν. Μόλις χαθούν από τα μάτια μου, θα φορέσω κι εγώ τα ωραιότερα ''δήθεν'' μου και θα περπατάω μαζί τους, έτσι για να κράταω επαφή...

Food P.S: Τα έφαγα τα σουτζουκάκια μου μα ακόμα τα ζητάω. Είναι που κάτι έλειπε. Γαρύφαλλο, κανέλλα, κύμινο ή λίγο πιπέρι ακόμα... Δεν ξέρω... Δεν τα πάω καλά με τη μαγερική. Μ'αρέσει να τα βρίσκω έτοιμα. Κάποιος μικρός κόκκος που θα άλλαζε κι αυτόν τον περαστικό. Δεν τον βάζω όμως ακόμα στους βιαστικούς, φταίει που μ'αφήνει να κυκλοφορώ χωρίς τα δήθεν μου δίχως να προσπερνάει. Περπατάω δίπλα του με το παλιό μου παλτό και τα σκισμένα γάντια (που προσπαθώ καιρό να βγάλω απ τα χέρια μου) γιατί το επίσημο ένδυμα δεν είναι απαραίτητο σε αυτή τη περίσταση :)

P.S. Για σένα (για να μην ξεχνιόμαστε):

Κι αν χαθείς και σαλπάρεις μακριά

μη μου το πεις ποτέ, πως δεν ήμουν η στεριά.
Κι αν χαθείς θα χαθώ κι εγώ απλά
και θα ρωτάω γιατί τα όνειρά σου ήταν κλειστά

Θα σου άρεσε σίγουρα αν το άκουγες, μα δεν έχω πια δικαίωμα να το μοιραστώ μαζί σου...