Μια βουτιά στα βαθειά..

3 ώρες Πριν:

Η ματιά μου πιάστηκε στο κλαδί από ένα δέντρο.. Μα ήταν τόσο βαρύ που δε μπορούσε να ξεφύγει εύκολα.. Ακόμα και όταν απομακρύνθηκε έμειναν οι σκέψεις.
Κάπως έτσι ξεκίνησε ο έτησιος απολογισμός, πρόωρος για τα συνηθισμένα δεδομένα μου. Στιγμές, φωτογραφίες, καταστάσεις, (παρότι ονομάζεται ετήσιος ποτέ δεν μένει στον χρόνο του... Προσπαθώ να τον βάλω σ'ενα καλούπι μα κάθε χρόνο γίνεται γενικός απολογισμός...) φίλοι που "έφυγαν", φίλοι που χάθηκαν, φίλοι που ήρθαν και εσύ...

20 λεπτά πριν:

Η απογραφή έφτασε πάλι στην δική σου σελίδα. Το album σου μικρό και οι ελάχιστες κοινές φωτογραφίες ξεθωριασμένες... Προσπαθω να καταλάβω ποιά είναι η πραγματικότητα και ποιό το όνειρο...

3... 2...1!!! Έλειπες...

Επόμενη μέρα:
Κοιτάζω τις φωτογραφίες μας ακόμα. Τώρα δεν έχω ενοχή, ούτε μελαγχολία στο βλέμμα. Τις κοιτάζω καθαρά και ήρεμα. Παίρνω βαθιές ανάσες και περιμένω πότε θα πραγματοποιήσω το πρώτο βήμα της χρονιάς.... Θα το έκανα τώρα εδώ κάτω απ το μεγάλο φεγγάρι (βιαστικά και ύπουλα όχι όπως το είχα φανταστεί) μα η μουσική του πιάνου με συγκράτησε και σου έδωσε παράταση ζωής, για μια ακόμα σκέψη αγάπης...
Ήταν το τελευταίο δάκρυ που σου αφιερώνω..

Τέλος απογραφής:
Απ το πρωί μαζεύω κουράγιο και περιμένω. Λέω πως θα το φέρει η τύχη δε θα το επιδιώξω.
Το απόγευμα βρέθηκα στον φάρο (ίσως το επιδίωξα λιγάκι όχι πολύ όμως, η συγκυρία φταίει κυρίως).
Έτσι μαζί με τον αέρα και την θάλασσα έκλεισα επιτέλους το βιβλίο σου. Δεν το πέταξα. Θα το αφήσω να σκονίζεται στην βιβλιοθήκη μου. Αρκετά με στοίχειωσες ξέρεις..
Καλό ταξίδι στο παραμύθι σου :)


Ps for weekend friends only: Μερικές φορές σηκώνω τα μαλλιά μου ψηλά και αφήνω αυτά που δεν λέω δυνατά να ειπωθούν με πράξεις, μα γκρινιάρα φίλη μου δεν άνοιξες το βιβλίο μου ακόμα για να καταλάβεις ότι αυτή η πράξη είναι η μεγαλύτερη απόδειξη οικειότητάς μου, στο διαβάζω εγώ λοιπόν.
Έτσι αυτές τις λίγες φορές με τους λίγους αυτούς ανθρώπους είμαι παραδομένη και ελεύθερη. Ζήτα τότε τα μυστικά μου και θα τα ομολογήσω όλα... και ας λένε τα άστρα τα δικά τους τροπάρια...

ps for me: Κάτι μου φωνάζει, μην ξανοίγεσαι, πως θα το μετανιώσω λέει γι'αυτό θα κλείσω τα αφτιά μου αυτή τη φορά