Τα χέρια μου μυρίζουν ακόμα θάλασσα.
Τα φέρνω κατά διαστήματα κοντά στη μύτη μου και παίρνω βαθιές ανάσες..
Ει τι κοιτάς έτσι? Ήθελα να πω σε μια κυρία που ενοχλήθηκε, μα ντράπηκα.
Δεν κοκκίνισα όμως. Ξανάφερα τα χέρια μου στη μύτη, τράβηξα ενοχικά μια βιαστική τζούρα.
Σήκωσα το κεφάλι ψηλά και της χαμογέλασα.
Με πόσο φόβο και καχυποψία κοιτάμε το διαφορετικό?
Μέσα στον σκουπιδότοπο της πόλης τα δικά μου χέρια μύριζαν θάλασσα σήμερα και μου είναι αρκετό για να χαμογελάω..
Υγ1: Ευχαριστώ για το υπέροχο σκ. Σκοτώσαμε για λίγο την καθημερινότητα.
Υγ2: Ωραιότατο το μελομακάρονο! Καλά Χριστούγεννα έρχονται..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου