Χορεύουμε ?

Την κυνηγούσαν από μικρή, μικροί μεγάλοι να την φέρουν στα λογικά τους την ονειροπόλα...
Θαρρούσαν πως θα γινόταν και εκείνη ένα συνετό πλάσμα, ώριμο και λογικό σαν όλους τους άλλους.
Μα εκείνη ξέφευγε, ανακάλυπτε χίλιους δυο τρόπους να κρύβεται, να γελάει δυνατά, να είναι παρούσα μα να λείπει, να ονειρεύεται...
Με το νου ταξίδευε σε χωράφια με στάχυα μέχρι ψηλά στο κεφάλι και δεν φοβόταν να μπει μέσα.
Κατέβαινε χωματόδρομους και έφτανε σε πράσινα λιβάδια γεμάτα παπαρούνες και ανεμώνες και ύστερα  έβαζε στοίχημα με τον ήλιο ποιος θα πέσει πιο γρήγορα στην θάλασσα. Έκοβε δρόμο απ τα καντούνια τα άσπρα τα φρεσκοβαμμένα, περνούσε κάτω απ τις βοκαμβίλιες και τον κέρδιζε πάντα. Μερικές φορές την πλησιάζανε οι λογικοί και την τραβούσαν κοντά τους, μα εκείνη έδινε ένα σάλτο μέχρι το φεγγάρι και καθόταν στην ουρά   του. Εκεί κανείς δεν μπορούσε να την πιάσει...

Μα όσο και να το θέλει και εκείνη τώρα, χωρίς να την κυνηγούν πλέον οι άλλοι, δεν μεγαλώνει!
Της έχουν μείνει τα όνειρα λοιπόν για συντροφιά και η ουρά του φεγγαριού μόλις βρει τα σκούρα.
Μα είναι κι αυτές οι μελωδίες που θες δεν θες θα πάρεις την μικρή ονειροπόλα απ το χέρι και θα χορεύεις ξυπόλητη στην πλατεία ενώ βρέχει :)