Στους πολύ προσωπικούς...

Αυτή την ιστορία μάλλον δεν στην έχω πει μπούρδα μου...

Ένα βράδυ είχε έρθει στον ύπνο μου εκείνος ο φίλος.
(ήταν το βράδυ που του μιλούσα ακατάπαυστα και μου είπε θα σκάσεις επιτέλους? )
Μέσα στο μονόλογο μου τον ρώτησα γιατί δε με είχε γνωρίσει νωρίτερα μαζί σου και έπρεπε να φύγει πρώτα για να σε γνωρίσω και εκείνος μου απάντησε ότι δε σε είχα ανάγκη τότε.

Αυτό το ποτήρι σήμερα το πίνω μόνη μου, μα είναι αφιερωμένο στα ηλιοβασιλέματα, στον φάρο, στις γκρίνιες και τις κατσάδες σου,
Σε αυτά που δεν λες αλλά χαρίζεις,
Στα ελαττώματα σου που αγαπώ :)

Στην υγειά σου !