Είναι αυτές οι ώρες πάλι που χωρίς λόγο πονάς. Ένα τεράστιο κεντρί έχει τσιμπήσει το εγώ σου ( Ψέμματα... Μπορεί και να το τσίμπησες εσύ ή κάποιος θλιμμένος κοντά σου, δεν ξέρω, δεν ψάχνω πια).
Κοιτάς το άδειο δωμάτιο και βλέπεις έναν έναν τους φόβους σου να κάθονται τριγύρω.. Δίπλα τους οι τύψεις σου... Μια μια στην σειρά..
Δεν σου επιτίθεται κανείς τους πια, απλά σου κρατάνε παρέα.
Και νιώθω τόσο ζωντανή θεέ μου αυτές τις ώρες που σχεδόν έχω την ανάγκη να σε ευχαριστήσω. Αν σε πίστευα θα σε ευχαριστούσα. Συγχώρεσε με δεν πιστεύω στα θαύματα, στα παραμύθια πιστεύω μόνο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου