Τα φώτα που σκοτείνιασαν...

Όλο τ’ απόγευμα δεν είπα τίποτα

κρύβω τα λόγια μου μ’ ένα τσιγάρο
έξω τα χρώματα σβήνουν και χάνονται
κλείνω τα μάτια μου ανάσα να πάρω

Πώς βραδιάζει νωρίς
όλα εδώ σαν φινάλε γιορτής
το μπαλκόνι στενό, κάτω η πόλη μυρίζει
μοναξιά και καπνό


Και μένω, κάτω απ’ τα κίτρινα φώτα


στην πόλη που χώραγε πρώτα


τη φωνή σου να λέει "σ’ αγαπώ"


Σ’ έχω χάσει, μέσα στα κίτρινα φώτα


στην πόλη που χώραγε πρώτα


τη φωνή σου να λέει "σ’ αγαπώ"


να λέει "σ’ αγαπώ"


Όλο τ’ απόγευμα σ’ ένα παράθυρο
και κάτω αδιάφορα ο κόσμος περνάει
κάποιο ραδιόφωνο, μόλις που ακούγεται
δίχως φτερά η ζωή μου πού πάει

Όταν οι σιωπές κλείνουν ευχάριστα τα κενά τότε υπάρχει πρόβλημα... Οι σκέψεις αραδιάζονται χωρίς λογική.. Συνοδία με τα κίτρινα φώτα απ την αγαπημένη Μποφίλιου...
Τότε οι μικρές αποστάσεις γίνονται χιλιόμετρα σε χωματόδρομο. Δεν μπορώ να τρέξω πια, ούτε να καλύψω την απόσταση....
Δεν είμαι μπαλαρίνα δεν ξέρω να ισορροπώ σε σχοινιά... Μπλέκομαι στα κουβάρια και πέφτω...
Οι ανάσες είναι συχνότερες δε λέω αλλά συνοδεύονται από μικρά σουβλίσματα καρδιάς..
Δεν υπάρχει πισωγύρισμα πρέπει να μάθω να ανασαίνω...