Μισό παιχνίδι...

Ανάθεμα αυτός ο κόμπος στον λαιμό που δεν φεύγει...

Ξέρεις θα έρθει μια στιγμή που δε θα έχω πια την λογική να δένει τα συναισθήματα στον πάτο,

δε θα έχεις άλλες γραμμές να φτιάξεις κουτιά,
θα έρθει η στιγμή που όλες οι βελόνες θα τελειώσουν και τα συννεφάκια μου θα είναι ελεύθερα στον ουρανό...
Προετοιμάσου...
Θα έρθει η στιγμή που θα εκραγεί μέσα μου η θάλασσα...
Ετοιμάσου για κολύμπι... 

Freedom is impossible...

Θέλω να σου φωνάξω, σήκω.

Σήκω!

Βάλε τα πιο πρόχειρα, φθαρμένα απο την χρήση, ρούχα σου σε μια βαλίτσα.
Αυτά που σε κάνουν να νιώθεις παρείσακτος και διαφορετικός.
Αυτά που τα φοράς και νιώθεις, εσύ. Μια μικρή βαλίτσα, τίποτα άλλο.
Σήκω και πάμε. Πάμε να φύγουμε!
Άφησε πίσω οτι σε βαραίνει, οτι σε πληγώνει και πάμε.
Μαζί...

Μα με ρωτάς πως αντέχεις.
Απ΄ όλες τις πιθανές και απίθανες ερωτήσεις που μπορούσες να κάνεις, διάλεξες το πως σε αντέχω.
Και εγω θέλω μόνο να σου φωνάξω, σήκω! Πάμε να φύγουμε... 

Ξύλο ή Ψάρι ?

Έρχονται μέρες σαν και αυτή, που θες να σταματήσεις την παραμικρή κίνηση γύρω σου.
Ο,τιδήποτε φέρνει αλλαγή. Να μην πάρεις καμία απόφαση.
Καμία αλλαγή να μην προχωράει.

Και ειναι αυτές οι μέρες που καταλαβαίνεις οτι όλα αλλάζουν. Οι μυρωδιές αλλάζουν, οι σκέψεις αλλάζουν, οι εικόνες αλλάζουν. Ακόμα και τα χαμόγελα νομίζεις πως άλλαξαν.
Προσπαθώ να αλλάξω συνήθειες. Δεν ξέρω γιατί βάζω τον εαυτό μου σε τέτοια δοκιμασία...
Ή μαλλον ξέρω αλλά δεν το παραδέχομαι.


p.s. σκέψεων: Ξύλο ή Ψάρι ?

Πόσο εύκολα δύο λέξεις μπορούν να σε μπερδέψουν.
Πόσο εύκολα μπορείς με δύο λέξεις να παραπλανήσεις ή να παραπλανηθείς.

There is A Light That Never Goes out

Πέρασαν τόσα χρόνια για να μπω στα παπούτσια σου. Ίσως να μην έμπαινα και ποτέ βέβαια. 

Και τώρα που είμαι εδώ, δεν ξέρω  πώς να τα φορέσω.

Θέλω να σε βρω, να σε ρωτήσω που βρήκες την δύναμη να τολμήσεις...

Καταλαβαίνω  πόσο πονούσε η σκέψη, καταλαβαίνω  πόσο θάρρος  χρειάστηκες.

Μα δεν είσαι εδώ. Δεν μπορούσες να είσαι εδώ.

Το καταλαβαίνω τώρα.

Βρες ένα τρόπο. 

Μίλα μου. 

She's running out again...

Ήμαστε δειλοί λες.

Δεμένοι στα πρέπει.

Συμβατικοί εμείς...

Εμείς που αράξαμε τα σωθικά μας στα βράχια.

Ήμαστε δειλοί λες.

Και θυσιάζεις ωκεανό.

Ωκεανό, Εσύ που αγαπάς το κύμα...

Ήμαστε δειλοί λες.

Μα αφήνω το τσιγάρο μου άκαυτο, μόνο για να σ ακούω.

Το τσιγάρο, Εγώ που αγαπώ την μοναξιά...

Ήμαστε δειλοί λες.

Ήμαστε.

Για τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν.

Για τις ματιές που δεν έμειναν κενές.

Για τον αναστεναγμό που ξεψύχησε περιμένοντας.

Ναι Ήμαστε...


ps Ιστορίες μέσα απ τα μάτια των άλλων